Pročitaj mi članak„Kad su Albanca Abdula Frašerija (Abdyl Frashëri, 1839-1892, političar, diplomata i pisac), na Berlinskom kongresu, 1878.godine, pitali ko su Albanci, istovremeno konstatujući da su samo muva na karti svijeta, on je odgovorio: -Ta će muva cijelom svijetu pokvariti stomak! (Dnevni list „Dan“, 6.avgust 2007.)
„Potrebno je da uradimo sve kako bi fizičke granice između Albanaca
učinili beznačajnim. Pozicija Albanaca ne može biti ništa drugo
nego ujedinjenje jedne nacije. Od Prizrenske lige, jedini cilj
Albanaca je bio ujedinjenje albanske nacije. Takođe, ideja o
etničkoj Albaniji rodila se na Kosovu.“
(Sali Beriša, predsjednik Vlade Republike Albanije;
Dnevni list „Vijesti“, 20.novembar 2012.)
„…Malesija treba da bude onakva kakvu ju je Bog stvorio – albanska
zemlja, s albanskom većinom, kojom upravljaju albanske partije…(One
su) pokazale da znaju voditi i da žele razvijati svoju domovinu…“
(Ferhat Dinoša, 1954, rođen kao Ferhat Ljuljanović, bivši
predsjednik Demokratske unije Albanaca (DUI) i nekadašnji crnogorski
ministar za ljudska i manjinska prava, te crnogorski ambasador u
Tirani; Press online portal; 13. februar 2023.)
„…Albanci…uvek su promišljeno uspevali
da pronađu međunarodne tutore …“
(Darko Tanasković, 1948, srpski islamolog, filolog
orijentalista, univerzitetski profesor i ambasador;
Novi standard, 21.avgust 2023.)
„Albanci i kukuruz ne trpe komšije.“ (Narodna izreka)
Prema navodima medija, „Albanski forum“, čiji je lider potpredsjednik
Vlade i ministar ekonomskog razvoja Nik Đeljošaj, uputio je na više
domaćih i međunarodnih adresa, pismo sa predlogom da se kroz izborno
zakonodavstvo, uvedu najmanje četiri zagarantovana poslanička
mandata za Albance, kao i pravo veta većine albanskih poslanika na
zakone i akte koji neposredno uređuju njihova prava i slobode.
Sadašnji saziv Skupštine čine i šest albanskih poslanika (tri na
osnovu zagarantovanog mandata, a tri preko građanskih lista).
Zaštita nacionalnog identiteta propisana je u članu 79 Ustava. U
tački 9 tog člana ustavotvorac je pripadnicima manjinskih naroda i
drugih manjinskih nacionalnih zajednica zajemčio pravo „na autentičnu
zastupljenost u Skupštini Crne gore i skupštinama jedinica lokalne
samouprave u kojima čine značajan dio stanovništva, shodno principu
afirmativne akcije“.
Zakonom o izboru odbornika i poslanika propisano je da u raspodjeli
poslaničkih i odborničkih mandata učestvuju i izborne liste
manjinskih naroda ili manjinskih nacionalnih zajednica, iako nijesu
dobile najmanje 3 odsto od ukupnog broja važećih glasova u izbornoj
jedinici, pod uslovima normiranim u članu 94.
Prema članu 83 stav 2 Ustava, „Skupština ima 81 poslanika.“
Čini se neophodnim povećanje broja poslanika u državnom Parlamentu,
čime bi se olakšali uslovi za formiranje stabilne državotvorne
vlade.
Naime, u važećem Ustavu ne postoji precizno određenje koji „manjinski
narodi i druge manjinske nacionalne zajednice“ imaju pravo na
autentičnu zastupljenost u Skupštini CG i lokalnim parlamentima
„shodno principu afirmativne akcije“ („pozitivne diskriminacije“).
„Manjinski narodi i druge manjinske nacionalne zajednice“ nijesu
poimenično određene.
Prema članu 2 Zakona o manjinskim pravima i slobodama, „manjinski
narodi i druge manjinske nacionalne zajednice je svaka grupa
državljana Crne Gore brojčano manja od ostalog preovlađujućeg
stanovništva, koja ima zajedničke etničke, vjerske ili jezičke
karakteristike, različite od ostalog stanovništva, istorijski je vezana
za Crnu Goru i motivisana je željom za iskazivanjem i očuvanjem
nacionalnog, etničkog, kulturnog, jezičkog i vjerskog identiteta“.
Na ovaj način, svaki punoljetni građanin može se izjasniti kao
pripadnik određene manjinske zajednice i sa svojim istomišljenicima
formirati političku partiju i, u skladu sa Zakonom o izboru odbornika
i poslanika, obezbijediti ulazak svojih predstavnika u Skupštinu pod
privilegovanim (ustavnim i zakonskim) uslovima.
Posledice su prevelika stranačka izdijeljenost Skupštine kao
otežavajuća okolnost za postizanje dogovora oko formiranja vlade i,
posledično, nestabilnost vlasti. U sadašnjim uslovima formiranje i
stabilnost Vlade zavisi od podrške jednog ili nekoliko poslanika koji
su izabrani pod privilegovanim uslovima.
Takođe, nije ograničen ukupan broj mandata koji se mogu raspodijeliti
na osnovu „principa afirmativne akcije“, što ugrožava izbornu volju
građana, odnosno srazmjernost između procenta dobijenih glasova na
izborima i broja poslaničkih mandata.
Analizirajmo predlog „Albanskog foruma“:
Najmanje četiri poslanička mandata za Albance (oko 5 odsto od ukupnog
broja poslanika Skupštine Crne Gore) poklapa se sa procentom
albanskog stanovništva u Crnoj Gori.
Što se tiče prava poslaničkog veta za albanske poslanike, njegovo
priznavanje predstavljalo bi proširivanje postojećeg obima ljudskih
prava i sloboda, što je ustavna materija (materia constitutionis), te bi se
moglo ustanoviti jedino amandmanskom dopunom Ustava.
Međutim, sve ono što bi se ustavotvorilo i/ili ozakonilo za Albance,
moralo bi važiti i za ostale manjinske narode odnosno manjinske
nacionalne zajednice. Time bi se, do blokade, otežavalo
funkcionisanje političkog sistema, a izborni sistem bio bi
obesmišljen.
Ali, ono što je najvažnije, prihvatanjem predloga „Albanskog foruma“,
povećao bi se koalicioni (čitaj: ucjenjivački) kapacitet albanskih
stranaka, u cilju postepenog (puzajućeg) ostvarivanja albanskog
velikodržavnog projekta.
Činjenica je da je prosječnom Albancu država Albanija je bliža od
Crne Gore. To, bez obzira na neupitnost slobode ličnog opredjeljenja
ukoliko ne zalazi u zonu krivične odgovornosti, potencijalno ugrožava
stabilnost i teritorijalnu cjelovitost države Crne Gore.
Velikoalbanski državni projekat, odnosno državotvorno ujedinjenje
svih Albanaca na Balkanu, pažljivo je planirana i organizovana
aktivnost koja se neprekidno sprovodi od 1878.godine, kada je stvorena
Prva prizrenska liga. Drugim riječima, to je, dugovremeno i usklađeno,
zalaganje istomislećih albanskih državnika, političara, vodećih
intelektualaca, tajkuna i militanata. Ostvaruje se političko –
diplomatskim sredstvima, velikim novcem i golim nasiljem nad
Srbima (i Crnogorcima), uz podršku najmoćnijih država Zapada i NATO
pakta. U ostvarenju tog projekta bili su jedinstveni i albanski
komunisti i nacionalisti – fašisti.
Geograf i geopolitičar Milomir Stepić (1959) je kazao da bi
„stvaranjem „Velike Albanije“, „Srbija ostala bez 22 odsto svoje
teritorije, Crna Gora bez 36, a Grčka 11 odsto… Najgore bi prošla
Makedonija, koja bi ostala bez više od polovine svoje teritorije“.
(Telegraf.rs, 12.maj 20217.)
U cilju dokazivanja „istorijskog prava“ Albanaca na svoju, jedinstvenu
nacionalnu balkansku državu, njihovi vodeći istoričari su stvorili
tezu da Albanci potiču od Ilira, tobožnjih starosjedilaca Balkanskog
poluostrva, odnosno od Dardanaca,. Ne postoje vjerodostojni
materijalni niti arhivopisani dokazi o postojanju naroda Ilira, niti o
vezi Albanaca sa njima, niti sa Dardancima.
Iliri su sračunato kreirani termin tzv. hrvatskog nacionalnog
preporoda, iz 30-tih i 40.godina 19.vijeka, da bi, sa što manje otpora,
pod vidom lažnog jugoslovenstva, bez naglašavanja srpstva, Hrvati
preuzeli srpski književni jezik (štokavsko narečje) i srpske etničke
teritorije, ne samo Like, Banije i Korduna, već i Dubrovnika,
Dalmacije i Slavonije.
Prema pisanju Mihaila Ataliote (Mihalis Attaleiatis, oko 1022-
1080, romejski istoriograf), vizantijski zapovjednik Sicilije, Jorgos
(Giorgios) Maniakis, 1043.godine, krenuo je sa vojskom u pohod na
Carigrad da bi preoteo carski presto. U njegovoj vojsci su bili i
sicilijanski Albanci, sa ženama i djecom. Ti Albanci su bili
porijeklom sa Kavkaza, a na Siciliju su ih naselili Arapi. Nakon
Manijakisovog vojnog poraza i pogibije kod Dojranskog jezera,
sicilijanski Albanci su zamolili lokalne Srbe za dozvolu da se
nasele u obližnjim planinama, s čim su se Srbi saglasili. Ovi
Albanci (tur. Arnauti – „Oni koji se nijesu vratili“) su dobili i
dozvolu vizantijskih vlasti da se nasele sjeveroistočno od grada
Elbasana. Prema vizantijskim izvorima, iz 9.vijeka, etnonimom
„Albani“ („Albanoi“) nazivali su se slovenski (srpski) stanovnici iz
okoline Drača.
Albanski jezik se prvi put pominje tek 1285.godine, u dubrovačkom
rukopisu, kao „lingua albanesesca“.
Prema „Dečanskoj hrisovulji“, iz 1330.godine, u okolini manastira
Dečana bilo je 86 srpskih i tri albanska sela. A prema „Defteru za
Vukovu (Branković – M.G.) oblast“, zvaničnom dokumentu turske vlasti,
po popisu iz 1455.godine, na Kosovu i Metohiji, od 14.087 „glava kuće“,
samo su 46 bili Albanci.
Kaplan Burović (1934-2022, srpski albanolog, književnik i
publicista), na osnovu brojnih istorijskih izvora, tvrdio je da je
Skenderbeg (Đurađ Kastriot(ić), 1405-1468), koji je proglašen za
albanskog nacionalnog junaka, bio Srbin, od oca Ivana i majke
Vojislave.
Albansku naciju je stvorila Austro -Ugarska, krajem 19. i početkom
20.vijeka. Albanija, kao država, proglašena je 1912.godine, (prije svega,
„zaslugom“ Austro-Ugarske i V. Britanije), nakon Prvog balkanskog rata,
a njenu nezavisnost priznale su zapadne sile, 1913.godine, Londonskim
mirovnim ugovorom. To je bio antisrpski projekat, s ciljem da se
spriječi izlazak Srbije na more.
Realizacija albanskog velikodržavnog projekta počela je formiranjem
Prve prizrenske (albanske) lige, 1878.godine, uoči Berlinskog kongresa.
Liga je bila je instrument osmanlijske politike, jer su je činili
albanski intelektualci lojalni sultanu. Cilj je bio da se Kosovski,
Skadarski, Bitoljski i Janjinski vilajet objedine u jednu
administrativnu oblast turskoga carstva, sa albanskom dominacijom.
Osnivači su se Memorandumom obratili i Berlinskom kongresu.
Albanska delegacija sa Abdulom Frašerijem, na čelu, bila je u
Berlinu, ali ne i na samom Kongresu. Učesnici Kongresa su ignorisali
albanski Memorandum, a njemački kancelar Oto fon Bizmark je
otvoreno govorio da albanska nacija ne postoji.
I Druga prizrenska liga bila je velikoalbanski projekat, odnosno
vojno-političko udruženje, koje je formirala nacistička njemačka
obavještajna služba „Abver“, krajem 1943.godine, takođe u Prizrenu, uz
učešće albanskih fašističkih kolaboracionista. Cilj nacista je bio
da uz pomoć lojalnih Albanaca – balista, pripadnika „Nacionalnog
fronta“ (alb. Balli Kombëtar) kontrolišu teritoriju Kosova i Metohije.
Ta nacionalistička, politička i paravojna organizacija, formirana
1942.godine, organizovala je masovnu pobunu na KiM protiv partizanske
vlasti, krajem 1944. i početkom 1945.godine. Važno je podsjetiti da su
se pri rukovodstvu balista nalazili i pripadnici britanske vojne
misije?!
Treća prizrenska liga, takođe, kao vojno-političko udruženje, osnovana
je u SAD, 1946.godine. Uz podršku komunističkih vlasti države
Albanije, dugovremeno je organizovala i sprovodila propagandno-
diverzantske akcije, prije svega, na KiM.
Nakon Prvog balkanskog rata, 1912.godine, Metohija (pećki i đakovički
srez) postala je sastavni dio Kraljevine Crne Gore. U međuratnom
periodu Metohija je bila u sastavu Zetske banovine, sa sjedištem na
Cetinju. Podsjećam da je teritorija te banovine bila više nego
dvostruko veća u odnosi na teritoriju sadašnje Crne Gore (30.741 km 2 ,
prema sadašnjim 13.812 km 2 ).
Jugoslovenske, komunističke, titoističke i antisrpske vlasti su nakon
Drugog svjetskog rata, uz podršku vodećih srpskih i crnogorskih
komunista stvorile autonomne pokrajine (Kosovo i Vojvodinu), „države u
državi“ u Republici Srbiji. Vlada – Nacionalni komitet oslobođenja
Jugoslavije (NKOJ) je, 6.marta 1945.godine, donijela Odluku o
privremenoj zabrani povratka kolonistima (Srbima i Crnogorcima) u
svoje kuće i na imanja na KiM?! Odluku je potpisao (crveni) pop Vlado
Zečević (1903-1970), kao ministar unutrašnjih poslova. A početkom
avgusta iste godine, donesen je i Zakon o reviziji kolonističkih odnosa,
kojim je protivpravno oduzeta imovina kolonistima, sa obrazloženjem
da je stečena „primjenom nasilja“ (prema Albancima)?!
To je bio početak intenzivne albanizacije KiM. I u čitavom
poslijeratnom periodu, Titov režim, srpski i crnogorski komunisti su
tolerisali masovno doseljavanje Albanaca iz Albanije na KiM, kao i
organizovano nasilje nad Srbima i Crnogorcima i njihov masovni
progon sa KiM.
Albanska akademija nauka, u Tirani, 1998.godine, sačinila je državnu
Platformu (Memorandum) za rešenje albanskog nacionalnog pitanja,
kojom je precizno definisana velikoalbanska strategija. U tom
dokumentu je naglašeno da je cilj Albanaca ujedinjenje u jedinstvenu
albansku državu, što je, po njima, jedini put za rešenje albanskog
nacionalnog pitanja.
Planirano je i da Kosovo, sa Preševom, Bujanovcem i Medveđom, u prvoj
fazi, treba da postane republika i konstitutivni element u Saveznoj
Republici Jugoslaviji (SRJ). Problem Albanaca u (Sjevernoj)
Makedoniji treba riješiti na dva načina: ili da se Makedonija
konstituiše kao dvonacionalna (dvojna) država, po uzoru na Austro-
Ugarsku, ili tako što će se formirati posebna albanska autonomna
pokrajina. U Crnoj Gori, „kompaktna albanska teritorija“,
„Sjeverozapadno Kosovo“, treba da postane autonomna oblast
(pokrajina), sa Ulcinjem, kao glavnim gradom.
Druga faza je ujedinjenje sa maticom – državom Albanijom.
Svjedoci smo da su zalaganja sačinitelja Platforme umnogome
ispunjena i, čak, prevaziđena. Na Kosovu i Metohiji, svetoj, središnjoj
srpskoj zemlji okupiranoj od NATO pakta i SAD, proglašena je lažna
država Republika e Kosovës.
Aleksandar Životić (1981, univerzitetski profesor istorije) je
saopštio podatak da su „SAD, još na Mirovnoj konferenciji u Parizu
1946.godine, Albancima rekle da odustanu od sjevernog Epira,
obećavajući im kompenzaciju na severu, misleći, pre svega, na Kosovo i
Metohiju“. (Telegraf.rs, 12.maj 2017.)
Plan „Roots“ („Korijeni“), iz 1997.godine, koji je razradila CIA, pokazuje
da su ciljevi monstruozne NATO agresije na SRJ (Srbiju i Crnu Goru),
između ostalih, bili i „Uništiti Jugoslaviju gubitkom Kosova, Crne
Gore i Vojvodine“ i „Otcijepiti Crnu Goru od Srbije, njenog jedinog
preostalog izlaza na Jadransko more…“?!
Na proslavi 100-godišnjice nezavisnosti Albanije, 2012.godine,
tadašnji predsjednik Vlade Sali Beriša je rekao da se „albanske
zemlje“ prostiru od Preveze u Grčkoj do Preševa u Srbiji, te od
Skoplja u Makedoniji do Podgorice u Crnoj Gori. Govor je ispisan i na
pergamentu za državni muzej u Valoni, u kojoj je usvojena „Deklaracija o
nezavisnosti“, 28.novembra 1912.godine.
Dana 26.novembra 2021.godine, Vlada Albanije i „Vlada“ lažne države
„Republika e Kosovës“ potpisale su Sporazum o teritorijalno –
administrativnoj cjelini, 30 kilometara unutar Albanije i 30
kilometara unutar Kosova i Metohije. To je bio još jedan korak u pravcu
stvaranja tzv. „Velike (Prirodne) Albanije“.
Kako je prenio Borba portal, 6.novembra 2023.godine, u kumanovskom selu
Sopot otvoren je memorijalni centar, tj. muzej terorističke
UČK…Ispred kompleksa je postavljena mermerna ploča sa kartom
velike Albanije, na kojoj su pored djelova Sjeverne Makedonije (Shkup –
Skoplje), Srbije (Presheve – Preševo i Masurica – Surdulica, što
znači i Vranje?!) i Grčke, nalaze i…Tuz (Tuzi). Prema označenju
udaljenosti granice sa Crnom Gorom od Tuzi, u kartu velike Albanije
ulazi u Podgorica?!
Državni velikoalbanski projekat ima podršku i Republike Turske.
Ahmet Davutoglu (1959, turski diplomata, političar, bivši
premijer i ministar spoljnih poslova, profesor međunarodnog prava i
jedan od glavnih ideologa panturkizma), u knjizi „Strategijska dubina –
Međunarodni položaj Turske“ (2001), napisao je da je da su „prirodni
saveznici Turske (i) Albanci“, te da je jedan od ciljeva turske spoljne
politike jačanje Albanije, a ključ rešenja problema na Balkanu leži i
u budućnosti Albanaca, tradicionalnih saveznika Turske.
„Neoosmanizam“, odnosno „panturkizam“ je zvanična državna politika
Republike Turske, čiji je cilj obnova njenog uticaja i dominacije
muslimanskog (što znači i albanskog) stanovništva na prostoru
Balkana.
„Za Tursku je najvažnije da Albanija i albanski nacionalnu korpus što
više ojačaju. Albaniji se ne smije dozvoliti da i dalje bude slaba i
siromašna zemlja…Turska mora da…stvori uslove da Albanci
maksimalno iskoriste svoja ljudska prava…“, napisao je, u pomenutoj
knjizi, Davutoglu.
Znači, turska politika strategijske dubine prema Crnoj Gori sprovodi
se i preko albanizacije znatnog dijela Crne Gore.
Više je nego očigledno da su djelovi Crne Gore, nastanjeni većinskim
albanskim stanovništvom, ne samo albanski etnički prostor, nego su
to, faktički, sve više djelovi države Albanije!
Dokaz je i slavlje u Tuzima, poslije proglašavanja privremenih
rezultata na lokalnim izborima u toj opštini, 5.marta 2023.godine, na
kojima je „Albanski forum“ dobio apsolutnu većinu glasova. Izborna
pobjeda se slavila nekažnjenim isticanjem zastava tzv. „Velike
Albanije“ i tzv. Oslobodilačke vojske Kosova (OVK) i klicanjem toj
terorističkoj organizaciji, koja je bila NATO pješadija za vrijeme
agresije na SRJ!
Uprkos navedenom, crnogorska vlast je, već 9.oktobra 2008.godine,
priznala lažnu državu Republika e Kosovës, nepunih osam mjeseci nakon
jednostranog proglašenja nezavisnosti, kršeći princip suvereniteta i
teritorijalnog integriteta Srbije, zagarantovan Poveljom UN i
Rezolucijom 1244 Savjeta bezbjednosti UN. Takođe, Skupština CG je,
2017.godine, u retrogradnom istorijskom hodu donijela neustavnu odluku
o pristupanju Crne Gore NATO-u!
Mora se imati u vidu i da je Zapad (SAD, V. Britanija, NATO pakt i EU)
glavni sponzor islamskog i albanskog integralizma na „zapadnom“
Balkanu i ugrožavanja teritorijalne cjelovitosti Crne Gore i Srbije,
kao i opstanka Republike Srpske. Cilj je i da se Rusija trajno spriječi
da ima uticaj na javnu politiku na Balkanu.
Cilj Zapada jeste da se „zapadni“ Balkan politički, bezbjednosno
(vojno) i ekonomski integriše u njihovu cjelovitu (neo)liberalnu
koloniju, sa dvije albanske države koje bi se ubrzo ujedinile i sa
unitarnom BiH bez Republike Srpske.
Zapadnoj „dubokoj državi“ Crna Gora je važna kao dio projekta tzv.
Velike Albanije i kao narkotranzitna destinacija CIA-e i NATO-a.
Prema zapadnim i NATO stratezima, Crna Gora je već dio tzv. Velike
Albanije!
U skladu sa ovim, podsjetiću na ukazanja naših srpsko – ruskih
Svetitelja, slava Im i milost, mojoj supruzi Dragici, koja smo
blagovremeno javno obznanjivali:
„Ulaskom u NATO pakt Crna Gora bi, faktički, postala dio tzv. velike
Albanije.“ (Sveti Petar Cetinjski, 25.jul 2011.)
„Pristupanjem NATO paktu, Crna Gora bi postala dio tzv. velike
Albanije, a pojedini njenu primorski djelovi postali bio dio Hrvatske.“
(Sveti Sava, Sveti Sergije Radonješki i Sveta Matrona
(Matronuška) Moskovska Svemoćna, 9.februar 2016.)
Jednostranim prekidom prijateljskih odnosa sa vjekovnom zaštitnicom
Rusijom i neustavnim pristupanjem NATO paktu, crnogorske vlasti više
nemaju efikasan državni mehanizam suprotstavljanja puzajućem
svealbanskom ujedinjenju, odnosno ostvarivanju koncepta tzv. velike
ili „prirodne“ Albanije, koji uključuje i znatan dio crnogorske
teritorije.
Šta je rešenje?
Neophodno je pomirenje državotvornog stanovništva, Srba i
Crnogoraca, kao preduslov da njihovi parlamentarni predstavnici i
državnici zastupaju istinske interese države, istorijske Crne Gore, a
ne kolonijalne interese Zapada! Čvrsto međusobno povezivanje Crne
Gore sa njenom vjekovnom zaštitnicom – Rusijom je jedina garancija
očuvanja njene teritorijalne cjelovitosti.
Dužni smo, i prema svojim precima i potomcima, da poštujemo amanet
Svetog Petra Cetinjskog svome nasledniku Radu Tomovu: „Moli se
Bogu i drži se Rusije“!
Evropske integracije su put ka dezintegraciji Crne Gore! Evropska unija
i NATO pakt su, očiti i neprikriveni, sponzori „Velike Albanije“!
