Pročitaj mi članak
Буди храбра, Ана
(По стиховима песме Не дај се Инес препев: Јоргос Даларас; музика: обрада музичке теме Иги Попа, из филма Аризона дрим, Јоргос Даларас и Горан Бреговић)
Буди храбра, Ана;
Носи се са годинама!
Моја Ана,
Са посебним навикама;
Другачијим делима.
О,какве се,само,манире имала;
Чини се,да ниси од овога света.
Ипак,чинила си све,што си могла;
да то прикријеш.
Ниси презирала сиромаштво;
Али,није те ни привлачило(опчињавало).
Све твоје,било је посебно!
Твоја соба са необичним предметима(стварима);
Писмима,поклонима…
Ма,сигурно си имала,много бољи стил од мене!
Долазила си и налазила ме…
Мој кревет,твоје груди(на кревету);
Ана,мала „прљава дамо“!
А испод прозора,мокри путеви;звук воза у сумрак…
А моја соба, Ана,лебдела је у ваздуху, као поморанџа.
Буди храбра,Ана!
*Где ли си сада(?)*
*Ко зна,како проводиш дане(?)*
**Где ли си сада(?) Ах,како трајеш (живиш);
*Без онога,што волиш(?)*
*Али и да не волиш,оно што имаш.*
Знаш,Ана,нама двома,било је суђено да се пронађемо.
Ма,шта они знају(?) Како би,други,могли знати(?)
Генерацијо моја,малена љубави моја!
Да ли се сећаш(?) Милиони тренутака;
Тренутака,који су пролазили и нестајали;
Које су као ловину односили,испред нас,сваког дана.
Безуспешно се трудим да их задржим,безуспешно;
Немо теку и нестају у дубинама мора.
Толике године прођоше;
Не носим више,ни ону јакну из студентских дана;
И с’ муком се навикавам на ово „маркирано одело“.
Не презирем новац али ме и не опчињава;
„Моцарт,Реквијем,“Јагње Божје“,Јуче“…
Доћи ћу ти вечерас,чим заспиш…
Немој остарини,Ана,немој остарити!
Слажи мужа,одбиј позив,откажи вечеру!
Додирни ме,као некада,коленом испод стола;
Вечерас,Ана! У најбољем хотелу!
Вечерас! Чим заспиш!
Буди храбра,Ана!
Немој остарити,Ана,немој остарити!
Јер,немам више никога,немам ништа;
Што би ме одржало младим…
Још увек сам ту…,сам…
Иако је,опет,почело да киши(кишовито);
Ма,тако увек киши(сипи) на острвима у октобру.
Сећаш ли се(?)…
Оловно море и небо сачињено од боровине…
У даљини,помешани гласови…
Глас мајке,пријатеља,ћерке(кћери),брата,глас вољеног…
Глас сирене на броду…
Бела одећа у журби скинута,пре кише;
С’ њом(њима) је нестала и светлост…
Кратка шетња…Још увек…,овде.Поред мора…
А напослетку…,крај..,крај…
Буди храбра,Ана!
Кάνε κουράγιο Άννα
Κάνε κουράγιο, Άννα.
Πάλεψε τα χρόνια.
Άννα μου, με τις αλλιώτικες συνήθειες,
τις αλλιώτικες κινήσεις.
Είχες πολύ καλούς τρόπους.
Φαινόταν ότι ήσουν από άλλο κόσμο.
Όμως, εσύ έκανες ό,τι μπορούσες
για να μην το δείχνεις.
Δεν περιφρονούσες τη φτώχεια
αλλά ούτε σε γοήτευε ιδιαίτερα.
Όλα σε σένα ήταν διαφορετικά.
Το δωμάτιο σου με τα σπάνια αντικείμενα,
τα γράμματα, τα δώρα σου…
Σίγουρα, είχες καλύτερο γούστο από μένα!
Ερχόσουν και μ’ έβρισκες.
Το κρεβάτι μου, το στήθος σου…
Άννα, μικρή πρόστυχη κυρία.
Και κάτω απ’ τα παράθυρα βρεγμένος δρόμος,
ο ήχος του τρένου, το σούρουπο.
Και το δωμάτιο μου, Άννα,
κρεμασμένο στον αέρα,
σαν πορτοκάλι.
Κάνε κουράγιο Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς…
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…
Ξέρεις Άννα εμείς οι δυο
ήταν γραφτό να συναντηθούμε.
Τι να ξέρουν; Πώς μπορούν να ξέρουν οι άλλοι;
Συνομίληκη, μικρή ερωμένη μου.
Θυμάσαι; Εκατομμύρια στιγμές,
στιγμές που όσο πάνε και λιγοστεύουν,
έτσι όπως κάποιοι τις λεηλατούν
μπροστά στα μάτια μας, κάθε μέρα.
Άδικα παλεύω να τις κρατήσω, άδικα.
κυλάνε βουβά και φεύγουν
προς τη μεγάλη θάλασσα.
Πέρασαν τόσα χρόνια.
Δεν φοράω πια το φοιτητικό μου μπουφάν
και δυσκολεύομαι να συνηθίσω
αυτό το καλοραμένο κουστούμι.
Δεν περιφρονώ το χρήμα
αλλά ούτε με γοητεύει ιδιαίτερα.
Μότσαρτ, Ρέκβιεμ, Agnus Dei, Yesterday.
Απόψε θα `ρθω στο πρώτο σου όνειρο.
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Πες ψέματα στον άντρα σου.
Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.
Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σου
κάτω από το τραπέζι.
Απόψε, Άννα.
Στο καλύτερο ξενοδοχείο.
Απόψε.
Στο πρώτο σου όνειρο.
Κάνε κουράγιο Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς…
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…
Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Γιατί δε θα `χω πια κανέναν και τίποτα
να με κρατήσει νέο.
Μόνος μου επιμένω ακόμα εδώ,
παρόλο που άρχισε πάλι να βρέχει,
έτσι όπως βρέχει πάντα στα νησιά
Οκτώβρη μήνα.
Θυμάσαι;
Θάλασσα από μολύβι και ουρανός από πεύκα.
Απόμακρες, ανάκατες φωνές.
Η φωνή της μητέρας, του φίλου, της κόρης,
του αδελφού, της ερωμένης,
της σειρήνας του πλοίου.
Ρούχα λευκά, βιαστικά μαζεμένα,
λίγο πριν τη βροχή.
Μαζί τους χάθηκε και το φως.
Ένας σύντομος περίπατος,
ακόμα…εκεί.Δίπλα στη θάλασσα.
Κι ύστερα…τέλος, τέλος.
Κάνε κουράγιο, Άννα.
Πού να `σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς…
Πού να `σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν’ αγαπάς αυτό που έχεις…
Κάνε κουράγιο Άννα…
